خاک
من زاده این خاکم
من زمینم را دوست دارم
و جایی را که در ان متولد شده ام
من از همین خاکم
باغچه ام گل خانه ام سبزی روی سفره ام
از اینجا امده است
من با این خاک تنفس می کنم
و ابی که در ان جاری است
و یا از کوهسار می اید
و بارانی که بر تنم می ریزد
و بوسه ایی که بر لبانم می نشیند
همه همه نقش این خاک را دارند
و ابی که به ان زندگی داده است
من خاطره این خاک و ابم
من باغچه ام را دوست دارم
گل های نرگس را محمدی را نعنا را و کاکوتی صحرا را
من در این خاک زاده شده ام
دوست دارم خاطره ام را
پدرم را مادرم را نیاکانم را زمینم را و باغم را
دوست دارم
ان درخت چنار پیر را
و ان کلاغ را
و بهار را و زندگی را بوسه را و مهربانی را
دوستت دارم
سیب
سیبی که خاطره مرا دارد
خاطره عشق را
خاطره من را
خاطره شیدا را
خاطره خاطره را
سیب عشق
بن بست
چشم به اسمان دوخته ام
اسمان شهر من ابری ست
و قلبم هنوز می تپد
و غنچه ها در انتظار بهار روز شماری می کنند
و باران چشم و دل غنچه ها را به لطف می شوید
و من در انتظار بوسه یار هنوز در بدر کوچه های نا اشنا هستم
هیچ کس باورم نمی کند که من هم بوسه را دوست دارم
و اغوش دوست را
و گرمی دستی که به سویم دراز شود
من اواره کوچه های شهرم
سرک می کشم
و حتی به کوچه های بن بست سر می زنم
چه می دانی و چه می دانم
در ان خانه بن بست
شاید دلی در انتظارم باشد
یاس های خندان پرچین خانه مرا می خوانند
اری
شاید اشنایی بیابم
شاید کسی مرا هم دوست داشته باشد
چه می دانی
خاطره شاید تو در ان خانه باشی
خاطره دوستت دارم
حتی اگر دلم راهی نیابد
چای تازه دم
خاطره
هوا سرده
درختان خوابند
کلبه من گرمه
دلم به یاد تو شاده
چای تازه دمه
منم پشت پنجره عشق تو را می پایم
نگاهم به جاده برفی است
تو می ایی
تو می ایی
در انتظارت هستم
چای تازه دمه
دو استکان کمر باریک
یه قوری کوچک
در انتظار توم
دلم بی قرار توست
بیا برایت چای تازه دم دارم
و بوسه ناب
امده از دلی بی تاب
بیا
اغوش سردم را گرم کن
چای تازه دمه
به رنگ عشق
مردم چه کاره اند
بیا
کلبه من به اندازه تو جا دارد
بیا
دوستت دارم
برف می اید
جاده سپید است
بیایی اثری نمی ماند
کسی چه می داند
در خانه منی !
بیا مرا شادمان کن
خاطره منی
دوستت دارم