درخت جانم ابی ندارد

شادی رفته است

به امید بهار روز شماری می کردم

تا نیلوفر های جانم گل دهند

و بانوی اسمان چشم نوازی کند

خدا می داند به کسی بدی نکرده ام

دستی به امانت اگر به کسی داده ام

امانت داری کرده ام

و وفاداری  را به بوسه ایی عفن نفروخته ام

دوستی که داد و ستد سبزی فروشی نیست

من سبزی خشک شده خودم را دوست دارم

سبزی تر و تازه مال تازه خوران

من دوستم را  اگر در ان سر دنیا هم باشد فراموش نخواهم کرد

دوستی مگر بستنی یکبار مصرف است

این که دوستی نیست

هوسی است بی جا و هرزه

من دلم را داده ام خدایا

ارزشمنترین گوهری که بتوان سراغ کرد

الماسی که در کویر  تنهایی می درخشد

مهتاب را در اسمان هفتم هم باشد

با شادی در اغوش خواهم برد

دوستم در زمستانی که گذشت

گرمی وجودت را لمس کردم

و زنده ماندم تا بهاری دیگر

شاید قناری من در باغم دو باره بخواند

و من شادی را فرا چنگ ارم