گاه در غار تنهایی خوشی می کردم

با خودم

با تنهایی ام

با خاطرات زیبایم

اما دیو صفتی بعضی از ادمیان مرا رنجور  کرده است

و تنهایی رنج اوری دارم

خاطرات زیبا به سرعت برق می روند

و هر چه بخواهی سیاهی می ریزد

و به جانم چنگ می اندازد

خدایا چه کنم تو این درد را دوا کن

و دل صاحب مرده اش را اتش بزن

دلی که  سوز و گداز عشق در ان نیست

اتشی است بر امده از حسد و زیاده خواهی و دیو صفتی

و من مانده ام که این اشرف مخلوقات چقدر می تواند پست باشد